Elizabeth i jej ogród - Elizabeth von Arnim

Cześć!

Niedzielne popołudnie upłynęło mi w ogrodzie. I to nie w byle jakim ogrodzie. Na angielską herbatę zaprosiła mnie sama Elizabeth von Arnim. 

Książeczka jest dość krótka, ma niespełna 170 stron i szybko się ją czyta. Wydanie jest bardzo poręczne, w twardej oprawie, wygodnie się je czyta. 

Elizabeth i jej ogród to debiut autorki. W związku z tym, w jakich czasach przyszło jej żyć (przełom XIX i XX stulecia) nie wydawała książek pod swym nazwiskiem (bo nie wypada, aby hrabina pisała książki), sygnowała je tylko imieniem. Książkę bardzo dobrze przyjęto, także przez krytyków. Cóż takiego zatem ta książka w sobie ma? 

Elizabeth i jej ogród to swoista autobiografia obejmująca około roku życia autorki w majątku Nassenheide (obecnie Rzędziny). Elizabeth von Arnim poślubiona 15 lat starszemu Henningowi nie jest najszczęśliwsza w małżeństwie (w książce nazywa męża Gniewnym), ale pociechę znajduje w swej posiadłości a konkretnie w ogrodzie, gdzie jest absolutnie szczęśliwa. Ten kawałek ziemi jest jej radością, wytchnieniem, miłością. Opisuje go tak pięknie, delikatnie, że nie sposób tego nie docenić. O ile o ogrodzi pisze z tkliwością, o tyle życie codzienne traktuje z ironią i przymrużeniem oka. Opisuje między innymi swój stosunek do gości przybywających do Nassenheide, o wychowawczyni swych dzieci, przedstawia także punkt widzenia swego męża na temat kobiet. Dzięki tej ironii właśnie bardzo dobrze się to czyta. A te opisy ogrodu, mimo szczegółowości, nie nużą, raczej w uroczy sposób ukazują zachwyt autorki.

Nie podobał mi się za bardzo tylko, ukazany w książce, stosunek do pracowników czy obowiązków, ale w sumie takie to były czasy i nic w tym dziwnego nie było.