Królestwo marzeń - Judith McNaught

Cześć!

Czy Wy też macie tak, że fazy czytelnicze są przeplatane czytelniczą niemocą? Ja jestem ostatnio w takiej właśnie fazie czytelniczej :) O książce, którą Wam dziś przedstawie czytałam całkiem dobre opinie. Postanowiłam więc zmierzyć się z moimi oczekiwaniami.

Królestwo marzeń to romans historyczny osadzony w końcu XV wieku. Rycerze, damy, wojny, te sprawy :) Trwa wojna Anglii i Szkocji. Z terenu klasztornego zostają porwane dwie branki należące do jednego z potężnych szkockich klanów. Nie wiedzą, że trafią do obozu Czarnego Wilka, człowieka-legendy, budzącego w ludziach przerażenie i a popłoch wśród wrogów. Dziewczęta jednak nie poddają się i planują ucieczkę. To tylko początek, zaś przeróżnych zwrotów akcji jest w książce masa. 

Autorka zastosowała ciekawy zabieg, mianowicie rozpoczęła książkę w momencie ślubu, którego ani panna młoda ani pan młody najwyraźniej niespecjalnie pragnęli. Później cofamy się nieco w czasie i poznajemy historię dlaczego do tego doszło i w jaki sposób. dzięki temu prostemu zabiegowi nie mogłam się doczekać, aby dowiedzieć się co do tego doprowadziło!

Bardzo polubiłam postać Czarnego Wilka, który wcale nie jest taki straszny :) Musi być twardy i szorstki, czasem okrutny dla wrogów, ale środku jego szerokiej piersi bije gorące i sprawiedliwe serce. Ach, jak on potrafił kochać. Jenny za to była rozdarta między miłością do mężczyzny, miłością do klanu i Szkocji. Oj, była czasem godna współczucia, choć czasem zachowywała się trochę lekkomyślnie. Była zaślepiona miłością do ojca, który wykorzystywał to jak mógł nie dając swej córce jednak swej miłości w zamian. Czasem było mi jej szkoda, jednak czasem troszkę mnie denerwowała. Wiem jednak, że to wszystko wzięło się z tego wewnętrznego rozdarcia i w zasadzie rozumiałam jej motywy. Jeszcze jedna postać zasługuje, aby o niej wspomnieć - ciotka Elinor. Pomimo swojego gadulstwa zyskała moją sympatię, gdyż potrafiła sprzeciwić się woli szwagra czy wskazać błędy siostrzenicy. Jednak pokochałam ją za jej błyskawiczną reakcję na turnieju, gdy wybawiła Jenny z kłopotu.

Jednej rzeczy trudno mi autorce wybaczyć. Śmierć jednej z bliskich Jenny osób. Nie będę mówić, o którą chodzi, Ci którzy czytali wiedzą, a Ci którzy przeczytają - domyślą się. I to nawet nie o samą śmierć mi chodzi (choć wolałabym, aby przeżył), ale o sposób w jaki to się stało. Bo stało się to w wyniku lekkomyślności jednego i odruchowej reakcji drugiego. Ot, bezsensowna śmierć.

Oj, nasi bohaterowie musieli wiele przejść bólu, cierpienia i upokorzeń. Czasem budzą naprawdę gorące współczucie. Przy tym książka nie jest jakaś ponura, o nie! Momentami śmiałam się do siebie pod nosem, zwłaszcza słysząc potyczki słowne między Jenny a Wilkiem. Jednym słowem książka bawi, ale też wzrusza :)

Mimo, że książka nie była bez wad spędziłam przy niej czas bardzo miło i polecam ją wielbicielom romansu historycznego!