Zimowa opowieść - Mark Helprin

Cześć!

Siedzę i myślę co by tu napisać o mojej ostatniej lekturze. Wydaje mi się, że moje słowa nie są w stanie oddać dokładnie uczuć po jej przeczytaniu. Spróbuję jednak zachęcić Was do lektury tej niezwykłej książki.

Zdjęcie autorstwa Jerry'ego

O czym jest Zimowa opowieść Marka Helprina? Peter Lake to włamywacz należący do gangu Krótkich Ogonów, choć w chwili, gdy go poznajemy nie żyje już z nimi w przyjaźni. Wręcz przeciwnie. Jest zwierzyną ściganą przez opryszków, którzy nie cofną się przed niczym by go złapać. Gdy wydaje się, że wreszcie go dopadną na drodze Petera pojawia się biały koń. Razem tworzą duet doskonały. Mężczyzna chce zmienić swoje życie, nie chce więcej uciekać. W tym celu musi zdobyć pieniądze. Postanawia więc włamać się do domu bogatego nowojorczyka i ukraść tyle pieniędzy, aby zacząć nowe życie. Nie spodziewa się, że w domu znajdzie coś innego. Miłość. Tym piękniejszą i tragiczniejszą, że jego ukochana jest śmiertelnie chora. Tak zaczyna się przepiękna opowieść o miłości, czasie i mieście.

W toku opowieści poznajemy wiele postaci, choć bohaterem spinającym powieść jakby klamrą jest Peter Lake. To od niego wszystko się zaczęło. Peter to postać owiana aurą tajemniczości. Dziecko wychowywane przez osobliwe plemię Przymorzan (sposób w jaki się u nich pojawił przypomina mi biblijną historię Mojżesza), wysłane do miasta, gdzie wszystko jest dla niego nowe, musi szybko dorosnąć, aby przetrwać. Jego droga nie była łatwa ani prosta. Jego losy zostają nierozerwalnie splecione z rodziną Pennów, wydawców gazety The Sun. Właśnie wokół tej rodziny oraz ich gazety pojawiają się kolejne, ważne dla powieści postacie takie jak Hardesty, Virginia czy Asbury. Każda z tych postaci ma własną historię, a ich losy splatają się ze sobą tkając razem niesamowitą opowieść. 

Kolejnym ważnym bohaterem Zimowej opowieści jest miasto. Poznajemy Nowy Jork na początku i końcu XX wieku. Powieść ukazuje jak bardzo zmienił się, ale pozostał niezmienny ten świat. Brzmi paradoksalnie? Niekoniecznie. Postęp sprawił, że miasto się rozwijało, ale jednocześnie nadal, jak przed stu laty, istniały dzielnice bogate i dzielnice nędzy, w których biedacy umierali zapomniani przez innych. Nowy Jork z powieści Helprina jest magiczny. Piękny, ale pełen brutalności. Majestatyczny i potężny, ale też szary i brudny. Ukazany w zimowej szacie oczarowuje swym surowym, mroźnym wdziękiem.

Sama historia opowiedziana przez Helprina jest ciekawa, ale jej największy urok tkwi w języku, którym posługuje się autor. A brzmi on jak muzyka. Czytałam tę książkę powoli, między innymi dlatego, że wymaga ona uwagi i skupienia, aby docenić piękno języka. Helprin tak misternie dobiera słowa, że każdy akapit czyta się z zachwytem. Mam wrażenie, że jednak nie całkiem zrozumiałam wizję autora. W pewnym sensie książka jest dziwna. Ale to chyba normalne w przypadku realizmu magicznego:) W każdym razie wydaje mi się, że jest to jedna z tych książek, w których przy każdej kolejnej lekturze odkryjemy coś nowego. Mnie najbardziej urzekł język, którym posługuje się autor. Podobały mi się też subtelne (albo niekoniecznie; vide: rozmowa Craiga Binky'ego z komputerem) przebłyski humoru. 

Z mojej strony wygląda to tak: myślę, że nie każdemu ta książka przypadnie do gustu. Nie wszystko od razu można pojąć. Trzeba do niej skupienia i czasu. Ale warto po nią sięgnąć, choćby dla samego języka przeczytać fragment i dać się zaczarować :)

EDIT: Nie wiem czy wiecie, ale Zimowa opowieść stała się inspiracją dla innych artystów. Na jej podstawie powstał film o tym samym tytule, a zespół The Waterboys nagrał piosenkę Beverly Penn - całkiem niezłą zresztą. Taka ciekawostka :)