Korona śniegu i krwi - Elżbieta Cherezińska

Cześć!

- My, Piastowie, nie umiemy inaczej się kochać niż tylko na śmierć *

Ostatnio moje myśli zaprzątało dzieło pani Cherezińskiej o mrocznym, ale poetyckim tytule Korona śniegu i krwi. Ponad siedemsetstronicowe tomiszcze opowiada o bardzo ciekawym rozdziale w historii Polski. Zajmuje się tematem rozbicia dzielnicowego, a właściwie próbom jego przezwyciężenia i złączenia kraju pod jedną koroną.

Choć początki nie były dla mnie łatwe, dałam książce Cherezińskiej szansę i wkrótce się przekonałam, że zrobiłabym ogromny błąd odkładając ją!. Jej historia, NASZA historia, uwiodła mnie całkowicie. Gdyby historia w szkole podana była w taki sposób, sądzę, że wzbudziłaby większe zainteresowanie uczniów. Coś wspaniałego. Autorka wplata w powieść historyczną elementy fantastyki, co daje niesamowity efekt. Ogromnie podoba mi się ożywienie znaków herbowych. Lwy czy orły nie tylko są znakiem rodu, ale żyją własnym życiem, są towarzyszami swych panów. 

Spiski, układy, zdrady, zamachy, polityka - to życie władców ówczesnej Europy. Ale to także honor, wierność, miłość i wiara! Nic nie jest oczywiste, sojusze rozpadają się, związują nowe, a ich członkowie kierują się albo własną korzyścią, albo wyższymi wartościami. Przemysł należy do tej drugiej grupy, choć jego droga była długa i ciężka. Z przyjemnością jednak obserwowałam, jak z lekkomyślnego, zbuntowanego młokosa zmienia się w prawdziwego, mądrego władcę. Tak, pokochałam Przemysła i jego Cztery Wichry - jego wiernych druhów!

Chciałabym o tej książce napisać więcej i lepiej, ale nie wiem czy potrafię. Po prostu trzeba przeczytać. Zachęcam każdego do zapoznania się z tą księgą, bo to czyste, prawdziwe emocje i NASZA historia, o której tak często zapominamy.

* Elżbieta Cherezińska Korona śniegu i krwi, wyd. Zysk i s-ka, 2012, s.623