Sen nocy letniej - William Shakespeare

Cześć!

Od jakiegoś czasu miałam ochotę poznać historię zawartą w jednej z najsłynniejszych sztuk Szekspira - w Śnie nocy letniej. W tym celu pożyczyłam ją z biblioteki, zaczęłam czytać i ... przepadłam :)

W Atenach trwają przygotowania do ślubu księcia Tezeusza z królową Amazonek Hipolitą. W tym czasie do Tezusza przychodzi Egeusz, ojciec pragnący wydać córkę za Demetriusza. Problemem jest to, że Hermia kocha kogoś innego i to z wzajemnością. Lizander pragnie poślubić Hermię, jednak jej ojciec się nie zgadza. Smaczku dodaje fakt, że Demetriusza z kolei kocha Helena, do której ów kiedyś się zalecał (dopóki nie poznał Hermii). W związku z tym, że Egeusz jest nieprzejednany zakochani postanawiają uciec z Aten. Zwierzają się Helenie, lecz ta donosi o wszystkim Demetriuszowi. W ten swoisty miłosny czworokąt mieszają się na dodatek siły nadprzyrodzone, czyli król elfów Oberon i jego nieoceniony pomocnik Robert Filut, zwany Pukiem. Co wyniknie z tego zamieszania? Czy uda się ocalić miłość? Czy Hermia będzie musiała się nagiąć do woli ojca? I co wyniknie z interwencji elfów?

Skończyłam czytać i główną refleksję mam jedną - jakie to było dobre :) Znakomita sztuka, którą bardzo chciałabym obejrzeć na deskach teatru! Motyw przewodni jest dość wyświechtany i chyba częsty u Szekspira (piszę chyba, bo znam tylko kilka jego utworów; mam jednak zamiar sukcesywnie zapoznawać się z jego twórczością). Jednak został on przedstawiony w dość oryginalny sposób. Po pierwsze Szekspir sięgnął w Śnie nocy letniej do mitologii greckiej. Tezeusz to heros, który poślubił królową Amazonek. Uczciwie trzeba jednak przyznać, że nasz dramaturg nie trzymał się ściśle mitów, tylko raczej użyczył sobie kilka postaci (też nie trzymając się ortodoksyjnie oryginałów). Po drugie wprowadził do swojego utworu elfy, które z kolei zapożyczył z mitologii germańskiej (przynajmniej tak twierdzą internety) i one były ukazane jako element nadprzyrodzony, mieszający się w ludzkie sprawy. Tutaj na wyróżnienie zasługują trzy postacie: kłócący się o pazia król i królowa elfów, czyli Oberon i Tytania oraz wspomniany wcześniej Puk, złośliwy duszek robiący ludziom mniejsze i większe psoty.

Sen nocy letniej zawiera w sobie pewne refleksje na temat miłości. Pokazuje jak silna może być nawet odtrącona miłość. Wszytko zaś odbywa się na pograniczu snu i jawy. Jednak sztuka jest bardzo lekka i przyjemna w odbiorze ze względu na elementy komediowe w niej zawarte. Najbardziej ujęli mnie ateńscy rzemieślnicy, którzy postanowili wystawić sztukę by uczcić małżeństwo Tezeusza i Hipolity. Cóż mogę powiedzieć - oni byli po prostu nieziemscy :) Niespecjalnie grzeszący rozumem, prości i pełni dobrych chęci. Ich troska o to, by nie przestraszyć dam była tak cudownie absurdalna, a lapsusy językowe tak komiczne, że nie sposób było się nie uśmiechnąć. Zresztą podobnie uważali widzowie komentujący na bieżąco przedstawienie. Przykład?

KLOC:

Tak jest, prezencję ma świetną, a nawet z wyglądu też całkiem przystojny. No i ten głos! Świetny tenor deliryczny. I dykcja bezbłędna. Kontradykcja też. W ogóle jego technika oralna... *

Prawda, że niezłe :) Tu na uwagę  zasługuje tłumaczenie. Bardzo chciałam przeczytać Sen nocy letniej w przekładzie Barańczaka i udało się. Uważam, że jest znakomity. Czytało się świetnie! Wielkie brawa :) Wydanie też mi się podobało, miałam to z fragmentem obrazu Botticcelliego (Primavera) na okładce.

Czy polecam? Oczywiście! Świetna zabawa i uśmiech na twarzy gwarantowany :)

Tytuł: Sen nocy letniej (The Midsummer Night's Dream)

Autor: William Shakespeare (Szekspir)

Strony: 120

Wydawnictwo: Znak

Źródło: Biblioteka

* Sen nocy letniej, William Shakespeare, akt IV, scena II, s .96