Dracula - Bram Stoker

Cześć!

Bardzo lubię sięgać po klasykę. Tym razem trafiło na klasykę literatury grozy, czyli Draculę, którego mogłam przeczytać dzięki Łukaszowi (dziękuję jeszcze raz :*). Prawie 450 stron drobnym druczkiem smakowitej lektury :)

Jonathan Harker to młody prawnik wysłany z Londynu do Transylwanii, do zamku hrabiego Draculi w celu sfinalizowania transakcji kupna przez hrabiego posiadłości w Anglii. Już sama podróż była nieco dziwna ze względu na panujące w Rumunii przesądy i wiarę w zabobony. Zamek również sprawia ponure wrażenie. Jego gospodarz zaś był co najmniej dziwny. Przebywając na zamku Harker powoli odkrywa tajemnicę hrabiego. A jest ona przerażająca. Wkrótce do Anglii przybywa dziwny ładunek składający się z 50 ciężkich skrzyń. Najdziwniejszy jest fakt, że statek dobił do brzegu praktycznie sam, gdyż cała załoga była martwa. W miejscowości, do której dotarł statek przebywały dwie młode kobiety, Mina - narzeczona Jonathana, oraz jej przyjaciółka Lucy, która miała nieprzyjemny zwyczaj lunatykowania w nocy... Po jakimś czasie kobieta zaczyna zachowywać się coraz dziwniej. Jeden z jej przyjaciół sprowadza z Amsterdamu profesora Van Helsinga, aby przyjrzał się dziewczynie. Podejrzenia profesora są straszliwe, niestety okazują się prawdą. Przyjaciele będą musieć przywołać cały swój hart ducha, aby walczyć z czystym złem...

Forma książki jest dość nietypowa. Składa się z zapisków, listów i telegramów pisanych przez kilka różnych osób. Uważam, że to ciekawy zabieg, gdyż poznajemy wydarzenia z różnych perspektyw. Co prawda styl pisania był podobny do siebie (oprócz profesora Van Helsinga, który jako obcokrajowiec wyrażał się specyficznie), jednak nie przeszkadzało mi to. Szybko można było przywyknąć do tego sposobu prowadzenia narracji. Dzięki temu poznajemy nie tylko suche fakty, ale także myśli bohaterów. Co prawda nie posiadają oni silnie zarysowanych osobowości. Raczej jest podział na kobiety, które są hołubione, piękne, czyste i dobre, ale z ostrym jak brzytwa umysłem (przynajmniej Mina), z drugiej zaś mamy mężczyzn - silnych, walecznych, szlachetnych, odważnych i szanujących kobiety. W powieściach wiktoriańskich taki był chyba jednak sposób przedstawiania podziału względem płci. 

Sama historia była ciekawa i w pewnym momencie mnie pochłonęła, choć nie powiem - początki były trudne (ale to chyba wina tego, że czytałam dwie bądź trzy książki w jednym czasie; gdy skupiłam się na Draculi poszło już znacznie lepiej). Poza tym można byłoby się przyczepić do szczegółów np. dlaczego tych wampirów tak mało, skoro hrabia działał już setki lat. Brakuje mi też wyjaśnienia jakim cudem Harker wydostał się z zamku. Jednak, gdy czytamy tekst przymykając oko na takie drobiazgi lektura stanie się bardzo zajmująca. Dracula to nie jest taki współczesny wampir, uwodzący młode dziewczęta i jeżdżący drogim autem, ale wampir z krwi i kości - zły, bezwzględny, bezlitosny, egoistyczny. Nie ma w nim jednego promyczka dobra.

Czytając Draculę nie sposób nie zwrócić uwagi na coś, co wzbudziło mój niekłamany zachwyt - na język. A jest on przepiękny! Tak staranny, elegancki. Dziś już mało kto, jeśli w ogóle ktokolwiek, tak pisze. Wspaniały i zachwycający! ach, jakże chciałabym się tak wysławiać. Majstersztyk :) 

Książka bardzo mi się podobała, głównie ze względu na język, ale także na treść oraz mroczny, niepokojący nastrój. Jeśli ktoś lubi takie klimaty, będzie zadowolony :)

Tytuł: Dracula

Autor: Bram Stoker

Strony:448

Wydawnictwo: Zielona Sowa

Źródło: Łukasz :D