Księżyc nad Soho - Ben Aaronovitch

Cześć!

Niedawno przeczytałam pierwszą część cyklu o posterunkowym Grancie Rzeki Londynu. Przyszedł czas na część drugą. Część pierwsza była niezła, choć bez zachwytów. Księżyc nad Soho uplasował się mniej więcej na tej samej pozycji.

Niedużo czau upłynęło od wydarzeń opisanych w Rzekach Londynu. Inspektor Nightingale powoli dochodzi do siebie, a posterunkowa Lesley May jest na zwolnieniu lekarskim, na którym się nudzi, więc Peter chętnie oddaje jej część papierkowej roboty przy nowej sprawie. A sprawa jest nieco enigmatyczna. Dotyczy zgonów muzyków jazzowych. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się naturalne. Zastanawiający jest jednak fakt, że jazzmani umierają zaraz po koncertach. I że wokół nich, a właściwie z ich ciał można usłyszeć muzykę (jeśli ktoś jest czarodziejem oczywiście i wie na co ma zwrócić uwagę). Przy okazji Peter poznaje apetyczną Simone, byłą partnerkę jednego ze zmarłych muzyków, która okazuje się niezupełnie tym za kogo posterunkowy ją uważa. Sprawa komplikuje się, gdy na scenę wkracza nowy, potężny czarodziej, który nie ma dobrych zamiarów. Oględnie mówiąc.

Jak wspomniałam wyżej autor utrzymuje swój poziom, który oceniałam jako niezły. Niestety tym razem również mnie nie porwał. Nie twierdzę, że to zła książka, ale mam zastrzeżenia. Sprawa generalnie była dość pogmatwana, wątki troszkę pourywane zostały. W pewnym sensie miało to swój cel, bo stanowi preludium do następnej powieści, gdzie - jak się domyślam - nastąpi konfrontacja z Anonimem, ale mimo wszystko. Niektóre rzeczy autor mógłby wyjaśnić dokładniej, a tak mam wrażenie, że zostały one potraktowane zbyt pobieżnie, żeby wnieść coś znaczącego do fabuły. Poza tym, jak wspomniałam przy poprzednim wpisie, nie lubię wątków okultystycznych. 

Na plus zaliczę styl autora, który jest lekki i okraszony dowcipem, oraz ładne wydanie z klimatyczną okładką. Podsumowując -  ta nie jest zła, ale czytałam lepsze książki.