Rok wilkołaka - Stephen King

Cześć!

Od czasu do czasu sięgam po książki mistrza grozy, czyli Stephena Kinga. Jednak nie za często, bo średnio lubię się bać i wolę to sobie dawkować. Teraz choruję na Dolores Clairbone, ale muszę czekać, aż wróci do biblioteki bym mogła ją pożyczyć. W bibliotece wpadła mi w oko inna pozycja Kinga - Rok wilkołaka.

Akcja powiastki obejmuje rok czasu. W styczniu miasteczkiem Tarker's Mills wstrząsa tajemnicze morderstwo dróżnika. Mieszkańcy nie wiedzą, że w ich okolicy grasuje wilkołak. Co miesiąc w czasie pełni ktoś ginie w brutalny sposób. Aż do lipca, gdy śmierci unika dziesięcioletni kaleki chłopiec. To on pierwszy poznaje prawdę, czym naraża się na ogromne niebezpieczeństwo. Mimo młodego wieku jest bardzo rozsądny. Bestia trafiła wreszcie na godnego przeciwnika. Czy mimo to chłopiec ustrzeże się przed zagrożeniem? Zwłaszcza, że nikt tak naprawdę nie traktuje poważnie opowieści chłopca z księżycowej nocy Czwartego Lipca...

Rok wilkołaka to cienka książeczka okraszona sugestywnymi grafikami. Niektóre z nich były nawet zbyt dosłowne moim zdaniem (chodzi mi o te kolorowe). Utwór podzielony jest na 12 krótkich rozdziałów, każdy miesiąc to nowy rozdział. Na początku nikt nie wierzy w wilkołaka, nawet opowieści Marty'ego nie są przyjmowane na wiarę, choć pojawia się niepokój. Ludzie się boją, choć niekiedy bywają lekkomyślni. 

Książka zaczyna się od mocnego uderzenia, ale na początku nie mogłam się wciągnąć w fabułę. Pojawiła się nawet myśl, że w dłuższych formach King radzi sobie lepiej (choć Pokochała Toma Gordona też było dość krótkie jak na niego, ale mi się podobało). Jednak w miarę czytania, szczególnie od czasu wprowadzenia wątku niepełnosprawnego chłopca, wciągałam się w tę historię i choć można było przewidzieć zakończenie to czytałam z zainteresowaniem. Podobała mi się postać Marty'ego i jego wujka Ala, który mimo wszystko traktował chłopca poważnie, chyba jako jedyny. Kto okaże się wilkołakiem? Czy Marty uniknie śmiertelnego niebezpieczeństwa? Na te pytania odpowiada książeczka.

Hmmm, Jak wspomniałam wcześniej nie do końca pasowała mi ta książka, zwłaszcza na początku, później było już lepiej. Cieszę się tylko, że czytałam ją za dnia :) Nie jest to pozycja wybitna na tle pozostałych dzieł autora, ale myślę, że można poświęcić godzinkę na przeczytanie jej.