Espresso czyta - ZAMEK Z PIASKU, KTÓRY RUNĄŁ

Cześć!

„Życiu Lisbeth Salander znów zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo. Mikael Blomkvist sięga w mroczną przeszłość Salander i rusza w pogoń za prawdą. Wywołuje tym samym trzęsienie ziemi w rządzie i służbach bezpieczeństwa” – tyle możemy wyczytać na okładce ostatniego tomu bestsellerowej trylogii Millenium Stiega Larssona zatytułowanego Zamek z piasku, który runął.

Akcja powieści nawiązuje bezpośrednio do drugiego tomu (Dziewczyna, która igrała z ogniem) i rozpoczyna się w momencie, gdy do szpitala trafia dziewczyna z ranami postrzałowymi oraz mężczyzna z twarzą rozoraną siekierą. Ojciec i córka – swoi najwięksi wrogowie – leżą na tym samym oddziale, zaledwie kilkanaście metrów od siebie. Salander po wyjściu ze szpitala ma trafić do aresztu w związku z licznymi zarzutami, z których najcięższymi jest usiłowanie zabójstwa i ciężkie uszkodzenie ciała. Sytuacji nie ułatwia fakt, iż dziewczyna jest ubezwłasnowolniona, a przy tym bardzo skryta i zamknięta w sobie oraz w sposób wyraźny odstaje od innych ludzi (poprzez strój, zachowanie czy nieprzeciętną inteligencję). Ma ona jednak przyjaciół, którzy zrobią wszystko, by pomóc jej oczyścić się z zarzutów i wykazać, że to ona jest ofiarą a nie przestępcą. Nie jest to jednak łatwe, gdyż dziewczyna ma wrogów w tajnej organizacji w ramach służb bezpieczeństwa.

Stieg Larsson zasypuje czytelnika ilością szczegółów, które na początku mogą nieco nużyć, ale po chwili przestają przeszkadzać, a stają się elementem charakterystycznego stylu pisarza. Pomimo sporej objętości, książkę czyta się bardzo dobrze, nie męczy czytelnika. Wręcz przeciwnie – trudno się oderwać od intrygującej fabuły.

Jeśli o mnie chodzi najbardziej podobał mi się opis procesu Lisbeth Salander. Trafnie dobrane argumenty, podważanie dowodów, strategia Anniki Giannini - mistrzostwo świata. Można czytać i się delektować ;)

Podsumowując – cała trylogia warta jest uwagi i gorąco ją polecam. Szkoda tylko, że autor nic więcej już nie napisze.