poniedziałek, 5 lutego 2018

Pan Lodowego Ogrodu tom I - Jarosław Grzędowicz

Cześć!

Mieliście tak kiedyś, że zaczęliście czytać jakąś książkę, nie podeszła Wam, a przy ponownej próbie macie ochotę krzyczeć: "Rany, jakie to dobre!"? Ja tak właśnie miałam z Panem Lodowego Ogrodu. Już kiedyś robiłam do niego podejście, doszłam do momentu gdy Vuko znalazł resztki stacji Midgaard II i znajduje zwłoki naukowca pod postacią pół-kościotrupa, pół-posągu. I stwierdziłam, że to nie dla mnie. Jakże się myliłam! :)
Za górami, za lasami... A nie, to nie ta bajka :) Gdzieś po drugiej stronie kosmosu znajduje się planeta Midgaard, na której zaginęło kilkoro naukowców z Ziemi. Nikt nie wie co się z nimi stało, nie dają znaku życia. Vuko Drakkainen zostaje wybrany jako jednoosobowa ekspedycja ratunkowa. Ma odnaleźć naukowców żywych lub martwych i sprowadzić ich do domu. No i posprzątać bałagan, który ewentualnie tam zostawili. Bo pierwszą zasadą, do której należy się zastosować jest nieingerowanie w obcą kulturę. Vuko jest świetnie wyszkolony, zna język, zwyczaje mieszkańców obcej planety, na dodatek ma wspomaganie w postaci Cyfrala. Nie jest jednak przygotowany na to co spotyka na Midgaardzie. W poszukiwaniu naukowców rusza wgłąb lądu, poznaje nowych ludzi, obyczaje, kulturę. I pragnie wykonać zadanie. Cały czas marząc o cappuccino i paście do zębów :)

Narracja jest przeplatana: pierwszo- i trzecioosobowa. To bardzo ciekawy zabieg, zwłaszcza, że w pewnym momencie dochodzi też wątek Odwróconego Żurawia. W pierwszym tomie dwa wątki: Vuko i Żurawia są prowadzone oddzielnie, ale mam przeczucie, że w kolejnych ich drogi się skrzyżują. Już nie mogę się doczekać, aby się o tym przekonać i zobaczyć jaka awantura z tego wyniknie.

Vuko Drakkainen to postać, której nie sposób nie polubić. Mnie najbardziej ujęło jego ironiczne poczucie humoru, umiłowanie wolności i lojalność. Jest świetnie wyszkolony, ale nie jest maszyną do zabijania. Posiada sporą dawkę empatii, naprawdę próbuje zrozumieć kulturę, w której się znajduje, choć czasem jest to bardzo trudne. Na przykład, gdy zdarzają się niewytłumaczalne zjawiska, które miejscowi tłumaczą wojną bogów. Czy Drakkainenowi uda się znaleźć i ocalić naukowców?

Ja nie wiem czemu za pierwszym razem odrzuciło mnie od tej książki. dziś, po lekturze pierwszego tomu jestem zachwycona. Jeśli pozostałe części utrzymają poziom to czeka mnie jeszcze kawał dobrej literatury. Wyobraźnia Grzędowicza jest naprawdę rozbuchana. Świat, który stworzył jest wyraźnie inspirowany średniowieczem. Brutalność i krew są tutaj na porządku dziennym, ale to wcale nie razi, przeciwnie - doskonale pasuje do sytuacji. Grzędowicz trochę bawi się gatunkami. Początek to typowe s-f, które stopniowo przemienia się w klasyczne fantasy z naleciałościami s-f. Na końcu pierwszego tomu robi się znów bardziej psychodelicznie. 

Bardzo podobało mi się spotkanie z Grzędowiczem, a Vuko to postać, której szczerze kibicuję, choć nie mam pojęcia, jak wyjdzie z opresji, w którą wplątał go autor na końcu. Tym bardziej mam ochotę sięgnąć po drugi tom. Jednak mam kilka zaległych książek, które muszę oddać i one mają priorytet. Ale dzięki temu zostanę w świecie Midgaardu na dłużej, co bardzo mi odpowiada.

Ja właśnie kompletuję tetralogię w serii Mistrzowie Polskiej Fantastyki, które to wydania bardzo mi się podobają. Są w twardej oprawie z adekwatną grafiką na okładce i w poręcznym formacie. Czcionka mogłaby być odrobinę większa, ale nie stanowi to jakiegoś problemu. Wydanie zaliczam bardzo na plus. 

Ogólnie jestem zachwycona i oczarowana pierwszym tomem Pana Lodowego Ogrodu i liczę, że kolejne będą równie dobre! 

21 komentarzy:

  1. Vuko bardzo dobry, ale to historia Filara skradła mi serducho. I jego zabawy z tymi stworzonkami. Super. Ogólnie jednak cały tom 1 świetny, a cyfral - teraz tak sobie pomyślałem jak przeczytałem u Ciebie - widzę miał swoją inspiracją u Silverberga w "Skydłach nocy". Ale Filar to ogólnie w 1 tomie tylko mi się podobał, bo potem to smutny był i on i jego historia, w sensie smutny=nudny. Vuko lepszy, chociaż w drugim tomie nie ma jaj, w 3 się odradza. Ciekawe jak Tobie się spodobają kolejne. Dla mnie kolejność od najlepszej to tomy 1,3,4,2.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ten pierwszy tom baaaardzo mi się podobał, miałam nadzieję, że kolejne będą równie dobre, ale po tym co tu czytam, to wygląda, że jednak słabsze będą... Niemniej mam nadzieję, że mi się spodobają.
      Mnie się w sumie obie historie spodobały i obu jestem ciekawa, zwłaszcza tego jak się splotą :)

      Usuń
  2. PLO jest bardzo fajny, choć nie wiem, jak odebrałabym go teraz :D A seria wygląda dobrze, niemniej, nie mam zamiaru jej zbierać. Część książek mam, części bardzo nie chce (Ziemiańskiego na przykład)... a resztę mam gdzieś :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też chyba na PLO poprzestanę, zobaczę jeszcze. Ziemiańskiego też nie będę na pewno kupować. Czytałam pierwszy tom "Achai" i nawet niezły był, choć nic mi nie urwało, ale drugi już tylko przeleciałam i doszłam do wniosku, że to nie mój styl.

      Usuń
  3. O Grzędowiczu słyszałam już tyle, że, aż wstyd, że do tej pory nie przeczytałam "Pana Lodowego Ogrodu".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj tam, od razu wstyd :) Wszystkich książek, które "wypada" znać i tak się nie zdąży przeczytać :D

      Usuń
  4. Wiedziałem, że Ci się spodoba. W zasadzie mogę zgodzić się z opinią Ciacha i również najmniej podobała mi się część druga ale kolejne zdecydowanie są lepsze :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieję w takim razie, że szybko przebrnę przez drugi tom, a kolejne będę smakować :D

      Usuń
  5. Nawet nie wiesz jak mi się marzy ta książka! Kompletnie nie moje klimaty, tak mi się kiedyś wydawało, gdy sto lat temu polecił mi kolega z pracy. Ostatnio była ta fajna kolekcja, ale nie udało mi się dostać :(:(:(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ja w sumie nie mam problemu żeby je dostać, ale ja w małym mieście mieszkam :)

      Usuń
  6. Dla mnie cały pomysł był super do końca pierwszego tomu, dalej już nieco mniej. Być może dlatego, że w pierwszym tomie niesamowita była ta aura tajemniczości, tego niewiadomego, czym jest ta "magia" i w ogóle. Podobnie jak historia Filara - urzekła mnie bez granic. Jednak im dalej, tym chyba nieco inaczej sobie wyobrażałem tę historię ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszyscy piszą, że pierwszy tom najlepszy, dalej nieco słabiej... chyba muszę obniżyć oczekiwania?

      Usuń
  7. Nie znam. To chyba podpasuje mojemu synowi.

    OdpowiedzUsuń
  8. Dużo dobrego czytałam na temat tej serii. Sama już zdecydowanie za długo mam ją w planach. Muszę rozejrzeć się za pierwszym tomem :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Takie książki klasyfikuję jako "dla męża". Może niesłusznie? Ciekawe, czy i mnie mogłaby się spodobać.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może spróbuj i zobaczysz czy Ci podpasuje? Gust ewoluuje, wiem na swoim przykładzie :D

      Usuń
  10. Cieszę się, że przypadła Ci do gustu... tym razem ;) To mój nr 1 w polskich seriach fantastycznych, od dawna nic nie zdołało go zdeklasować, więc może już tak zostanie. Dalsze tomy generalnie trzymają poziom (mam co prawda jakies wrażenie lekkiego przegadania pod koniec, ale nie zdołało popsuć ogólnego entuzjazmu), więc mam nadzieję, że będzie to dla Ciebie równie udana literacka podróż, jak dla mnie :)

    A serii Mistrzów siłą rzeczy nie zbieram. To, co mieć bym z niej chciała, mam już na półce... ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieję, że reszta utrzyma poziom, bo wyżej straszą, że drugi to zdecydowanie słabszy :)

      Ja zbiorę tylko PLO, jeszcze tylko ostatni tom muszę kupić i koniec. No chyba, że się jeszcze na Pilipiuka jakiegoś skuszę, ale to nie wiem...

      Usuń